Μάτια ανοιχτά το μυαλό μακριά
Μπορείτε να θυμηθείτε κάποιες στιγμές που ενώ έχετε πολλά στο μυαλό σας κοιτάτε, χωρίς να βλέπετε πραγματικά? Πιστεύω ότι στους περισσότερους από εσάς θα έχει συμβεί λίγο πολύ.
Σε εκείνες τις περιπτώσεις αν και τα μάτια μας είναι ανοιχτά, δεν αντιλαμβανόμαστε συνειδητά αυτό που βλέπουμε καθώς η προσοχή μας είναι στραμμένη στο εσωτερικό του νου μας. Έτσι λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να τύχει να δούμε μπροστά μας κάποιο γνωστό μας πρόσωπο και να μη του/της μιλήσουμε.
Πόσες φορές έχει τύχει είτε σε μας, είτε να ακούμε από άλλους διάφορες περιπτώσεις που κάποιος δε χαιρέτησε κάποιον :
«Μπροστά του πέρασα και δε μου μίλησε ο αναιδέστατος! Θα του κόψω την καλημέρα».
«Μα καλά τι της έχω κάνει και δε μου λέει ένα γεια».
«Άνθρωποι που δε λένε ένα καλημέρα το πρωί, δεν αξίζουν μία».
«Δε θα της ξαναμιλήσω ποτέ της γειτόνισσας, ακούς εκεί να με γράφει»!
Σκεφτείτε πόσο πιθανό είναι να μεταφραστεί έτσι αντίστοιχο συμβάν. Το ερώτημα είναι : αν αναλογιστούμε το προαναφερόμενο φαινόμενο που κοιτάμε αλλά δε βλέπουμε, μήπως θα πρέπει να είμαστε λιγότερο βιαστικοί στο κόψιμο της καλημέρας; Και κατ’ επέκταση μήπως έχει τύχει και σε μας και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει;
Εν τέλει μήπως η τάση απόδοσης κακόβουλου κινήτρου στη στάση κάποιου χρειάζεται λίγο περισσότερη φειδώ;
Human Relations
Σπύρος Καλημέρης Ψυχίατρος Ψυχοθεραπευτής