“Ένας άνθρωπος που δεν έχει αποξενωθεί απόλυτα, ο οποίος έχει παραμείνει ευαίσθητος και ικανός να νιώσει, ο οποίος δεν έχει χάσει την αίσθηση της αξιοπρέπειας, ο οποίος δεν είναι ακόμα” προς πώληση “, ο οποίος μπορεί ακόμη να υποφέρει από τα βάσανα άλλων, που δεν έχει πλήρως ενσωματωθεί στο μοντέλο ύπαρξης του «έχω»- εν συντομία, ένα άτομο που παρέμεινε ένα άτομο και δεν έγινε πράγμα – δεν μπορεί παρά να αισθανθεί μοναχικός, ανίσχυρος, απομονωμένος στην σημερινή κοινωνία. Δεν μπορεί παρά να αμφιβάλει για τον εαυτό του και τις δικές του πεποιθήσεις, αν όχι για τη λογική του. Δεν μπορεί παρά να «πονάει», παρόλο που μπορεί να βιώσει στιγμές χαράς και σαφήνειας που απουσιάζουν από τη ζωή των «κανονικών» συνανθρώπων του.
Όχι σπάνια θα υποφέρει από νεύρωση που προκύπτει από την κατάσταση ενός λογικού ανθρώπου που ζει σε μια τρελή κοινωνία, παρά από εκείνη της πιο συμβατικής νεύρωσης ενός ασθενούς που προσπαθεί να προσαρμοστεί σε μια άρρωστη κοινωνία. Στη διαδικασία της περαιτέρω ανάλυσής του, δηλ. στην ανάπτυξη μεγαλύτερης ανεξαρτησίας και παραγωγικότητας, τα νευρωτικά συμπτώματά του θα θεραπευθούν. «
Erich Fromm
