Η αληθινή αγάπη επιτρέπει σε δυο ανθρώπους να ακολουθήσει ο καθένας το δικό του μονοπάτι, ξέροντας πως αυτό δεν είναι ικανό να τους χωρίσει»
Paulo Coelho
Η εξιδανικευμένη έννοια της αγάπης
Δεν θυμάμαι τον δρόμο που πήρα, αλλά σήμερα οι σκέψεις μου με οδήγησαν στο βασίλειο της αγάπης. Ένα από τα πράγματα που δεν προετοιμαζόμαστε να κατανοήσουμε καθώς μεγαλώνουμε, είναι η δυσάρεστη αλήθεια ότι η αγάπη δεν εγγυάται ευδαιμονία. Η έννοια της αγάπης που μαθαίνουμε είναι γεμάτη εξιδανικεύσεις που μας στερούν ένα καλό μέτρο ανοχής στην απογοήτευση.
Έχουμε την τάση να πιστεύουμε στην παντοδυναμία της αγάπης, στην έννοια της αληθινής αγάπης που παραμένει για πάντα αμετάβλητη, στο ιδανικό ταίρι ή σύντροφο ψυχής (soulmate) και στην απόλυτη ανάγκη να τον επιδιώξουμε. Τοποθετούμε την αγάπη μας στα αντικείμενα γύρω μας είτε πρόκειται για ανθρώπους, πράγματα, θεσμούς, αφηρημένες έννοιες και τείνουμε να αγνοούμε οτιδήποτε δε συνάδει με τη φαντασίωση μας.
Η ίδια η ζωή απλά δεν είναι αποδεκτό να διαταράσσει το μόνιμο μαγικό σύννεφο στο οποίο θέλουμε να είμαστε. Όταν υπάρχει αγάπη, όλα θα πάνε καλά παραθέτουμε και προσκολλόμαστε σε αυτήν την πεποίθηση σαν να ξετυλίξαμε την πιο βαθιά αλήθεια.
Αν αγαπάμε κάποιον, θα πρέπει να είναι όπως τον επιθυμούμε και διαλυόμαστε όταν η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο. Μέσα στην κατάσταση αγάπης τείνουμε να υπερβάλλουμε κάθε θετικό χαρακτηριστικό του αγαπημένου/της αγαπημένης μας και υποβαθμίζουμε τυχόν ελαττώματα στο τίποτα ή τα αγαπάμε κιόλας. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η αληθινή αγάπη σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να γνωρίζει ενστικτωδώς τι χρειάζεται ο αγαπημένος/η αγαπημένη χωρίς να χρειάζονται λόγια.
Αλλά η αγάπη δεν είναι μέσο για ένα σκοπό, δεν είναι ένας τρόπος να αποκτήσουμε αυτό που πιστεύουμε ότι έχουμε ανάγκη. Αγαπάμε κάποιον και αυτός γίνεται δικός μας, δεν του επιτρέπεται να έχει το δικό του μυαλό και συναίσθημα. Συχνά κατασκευάζουμε τη συναισθηματική μας ευημερία αποκλειστικά γύρω από την κατάκτηση ενός άλλου ατόμου. Και θέλοντας να μας αγαπούν απεριόριστα, άνευ όρων, πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε το ίδιο, πνίγοντας τον εαυτό μας.
Αντιλαμβανόμαστε την αγάπη αποκλειστικά ως «δώσε και πάρε». Αλλά όλα τα παραπάνω δεν είναι βιώσιμα για πολύ, οπότε υπάρχει πόνος, απογοήτευση, θυμός, προδοσία αλλά αυτά δεν μπορούμε να τα δεχτούμε, γι ‘αυτό τα φοβόμαστε.
Φαίνεται σαν μια βασική ανάγκη του ανθρώπου να νιώσει αγνή, αμόλυντη αγάπη, να την κατασκευάσει και να τη διατηρήσει όπως και να έχει. Η αγάπη της μητέρας, η οικογενειακή αγάπη, ο Θεός της αγάπης, η αγάπη για τη χώρα μας, η αγάπη για την ποδοσφαιρική μας ομάδα, ένα μουσικό συγκρότημα κ.λ.π. Στο βωμό της διατήρησης της αγάπης γίνονται θυσίες και ο άπειρος πόνος δικαιολογείται μερικές φορές.
Χρειαζόμαστε αγάπη για να απωθήσουμε τον φόβο της μοναξιάς και το φόβο του θανάτου. Αυτά είναι σίγουρα μερικά από τα ισχυρότερα κίνητρα που μας οδηγούν, αλλά ακόμη και για αυτά η αγάπη δεν θα είναι εγγυημένα αρκετή, αν δεν καλλιεργήσουμε την αρχή της πραγματικότητας στον εαυτό μας.
Νομίζω ότι πρέπει να προσθέσω μια απαραίτητη παρατήρηση εδώ. Η αγάπη είναι μεγάλη και καταπληκτική και ίσως είναι η μεγαλύτερη ανθρώπινη εμπειρία, μία από τις μεγαλύτερες σίγουρα. Όλα τα είδη αγάπης είναι αξιοσημείωτα το καθένα με τον τρόπο του και αναμφίβολα κάνουν τη ζωή πιο φωτεινή και ουσιαστική. Δε λέμε να μην επιθυμείτε να αγαπάτε και να αγαπιέστε, αλλά ότι δε χάνεστε ούτως ή άλλως.
Όσο πιο γρήγορα αφήσουμε τον εαυτό μας να επεξεργαστεί το παραπάνω, θα ανακουφιστούμε.
Εμείς οι ίδιοι σε πολλές φάσεις θα σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και ενεργούμε με τρόπους που έρχονται σε αντίθεση με την εξιδανικευμένη έννοια της αγάπης. Όλη η έννοια της φροντίδας για τους άλλους περιλαμβάνει να ενεργούμε με τρόπους που συχνά δεν είναι συμβατοί με την αρέσκεια ή την αγάπη.
Εν κατακλείδι : Είμαστε απογοητευμένοι όταν δυσάρεστα πράγματα συμβαίνουν, όπως τα παιδιά και δεν εκπαιδεύουμε να αποδεχτούμε ότι η απογοήτευση και η δυσφορία μας δεν είναι αρκετός λόγος για να πιστέψουμε ότι δικαιούμαστε ακριβώς αυτό που θέλουμε παρά τον όχι πλήρη έλεγχο που η ζωή, η κοινωνία, η πραγματικότητα επιβάλλει.
Σπύρος Καλημέρης
Μια αποτύπωση της αγάπης
με την οπτική του Erich Fromm, ενός μεγάλου φιλόσοφου ψυχαναλυτή
«Αν κάποιος αγαπάει μόνο ένα άλλο άτομο και είναι αδιάφορος προς όλους τους άλλους, η αγάπη του δεν είναι αγάπη, αλλά μια συμβιωτική προσκόλληση ή διογκωμένος εγωτισμός.»
Erich fromm
Γάμος και βάσανα
Ένας μεγάλος μύθος της σημερινής εποχής είναι ότι όταν παντρεύεσαι αρχίζουν τα βάσανα! Δύο είναι οι κύριοι λόγοι που συντηρούν αυτό το μύθο για το γάμο.
α)Αυτεκπληρούμενη προφητεία : Το ότι ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι έτσι είναι εφόσον η πλειοψηφία του κόσμου επαναλαμβάνει και μεταφέρει σα χαλασμένο τηλέφωνο αυτή την αυταπάτη.
β)Δεν είναι έτοιμοι οι σύζυγοι ψυχικά, συναισθηματικά, συμπεριφορικά, αλλά και πρακτικά να ανταπεξέλθουν στις καινούριες συνθήκες. Δεν είναι ακόμη περισσότερο έτοιμοι να συμβιβάσουν τις συνήθειές τους και να “μαζέψουν” το χαρακτήρα τους, ώστε να υπάρξει αρμονική συμβίωση για τους ίδιους αλλά και για την σωστή ανατροφή των παιδιών τους.
Διαβάστε μερικά πράγματα για μια πιο αρμονική συμβίωση
Πώς μπορούν τα ζευγάρια να κρατήσουν ζωντανή τη σχέση τους;