Τι είναι υποκρισία
Υποκρισία είναι το ανθρώπινο χαρακτηριστικό της απόκρυψης των πραγματικών διαθέσεων σε συνδυασμό με την εκδήλωση προσποιητής συμπεριφοράς.
Με απλά λόγια όταν λόγια και πράξεις δε συνάδουν.
Οι τελευταίες εξελίξεις από το καλοκαίρι κι έπειτα ήταν σαφώς ακόμη ένα χτύπημα για πολύ κόσμο. Ειδικά για μια περίοδο 2-3 εβδομάδων τον Ιούλιο έχω την εντύπωση ότι οι ατομικές πνευματικές και ψυχικές άμυνες μεγάλης μερίδας του κόσμου δοκιμάστηκαν σκληρά στο πλαίσιο αρχικά μιας συντονισμένης εκστρατείας φόβου και στη συνέχεια μιας ανώμαλης προσγείωσης σε μια σκληρή και επαναλαμβανόμενα απογοητευτική πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα αυτή ανέδειξε για πολλοστή φορά το καταθλιπτικό συμπέρασμα ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει λογική. Γιατί η λογική δέχεται σκληρή δοκιμασία όταν το αποτέλεσμα ενός (ήδη παράλογου) δημοψηφίσματος οδηγεί ακριβώς στην αντίθετη πολιτική απόφαση. Οι προεκτάσεις του γεγονότος αυτού είναι περισσότερες, όμως θα πρέπει να αρκεστούμε στο «ο νοών νοήτω».
Πλέον ο κόσμος καλείται να ξαναψηφίσει σε μια εκλογική διαδικασία χωρίς ουσία καθώς οι πρόσφατες εξελίξεις έχουν δείξει ότι το κόμμα που θα πλειοψηφήσει δεν θα κυβερνήσει, αλλά θα συγκυβερνήσει για να εφαρμόσει πολιτικές ήδη γνωστές. Ξανά παρόμοιες προεκτάσεις.
Και παρά την ευνοϊκή συγκυρία της καλοκαιρινής ραστώνης, ο νεοέλληνας δε δείχνει να ωφελήθηκε πολύ. Αντιθέτως η πεποίθηση ότι το πνεύμα της πλειοψηφίας του κόσμου βρίσκεται σε πολυετή ραστώνη, ποτέ δε φαινόταν ισχυρότερη. Από τη μια ζουν και βασιλεύουν χρονίζουσες παθογένειες όπως η έλλειψη σεβασμού για το συνάνθρωπο, η έλλειψη παιδείας, η ματαιοδοξία, ο ατομικισμός, ο ωχαδερφισμός, η κουτοπονηριά, η υποκρισία και πολλές άλλες.
Από την άλλη, αν υπάρχει μια υποθετικά αυξανόμενη μάζα πληθυσμού που κάπως ευαισθητοποιημένη, προσπαθεί να ξεφύγει από τα προηγούμενα, δεν έχει βρει δυστυχώς τρόπο να εκφραστεί. Επικρατούν μηχανισμοί άμυνας που προσφέρουν αποφυγή της φόρτισης που προκαλεί η παρακμή της χώρας τούτης. Τυπικά παραδείγματα ο στρουθοκαμηλισμός, κυνισμός, το κυνικό χιούμορ και η αδιαφορία για τα κοινά.
Ο κόσμος σήμερα περνάει σημαντικό μέρος του χρόνου του στο virtual κόσμο των social media «ποστάροντας» επί παντός επιστητού, καθόλου συχνά δυστυχώς επί πραγματικά σημαντικών θεμάτων, για τα οποία αδιαφορεί δια της σιωπής.
Και ποιος καθορίζει τι είναι πραγματικά σημαντικό θα ρωτήσει εύλογα κανείς. Ζούμε σε μια εποχή που το να υποστηρίξει κανείς ότι οι αρχές/αξίες είναι ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή δε χρήζει γενικής παραδοχής, αλλά και όποτε χρήζει ξεχνιέται άνετα στο μύλο μιας αλλοτριωμένης καθημερινότητας και μιας αμφιλεγόμενα καθορισμένης πολιτικής ορθότητας.
Τα likes, οι selfies και ξανά στο ίδιο έργο θεατές
Ο κόσμος δεν απολαμβάνει στοιχειωδών πολιτισμικών κατακτήσεων όπως κατάλληλης παιδείας, λειτουργικού σύστηματος υγείας παντού, δικαιοσύνης, αξιοκρατίας, αξιοπρέπειας, εργασίας, κοινωνικής ασφάλειας, οργάνωσης κράτους κ.α.. και παρ’ όλ’ αυτά αναλώνεται εκτός από την all time classic πατροπαράδοτη γκρίνια σε διαδικτυακούς διαγωνισμούς συλλογής «likes», μέσω διανοουμενίστικων σοβαροφανών «αναλύσεων», εξυπνακισμών και αστεισμών που ναι προσφέρουν λίγο γέλιο μεν, καμία πραγματική αλλαγή δε.
Εκτός και αν δε χρειάζεται αλλαγή η κοινωνία τούτη βρε αδερφέ! Τι κάθεσαι και ασχολείσαι τώρα εσύ με τέτοια πράγματα. Τι πιο εύκολο να συνεχίσουμε την υποκρισία, κυκλοφορώντας καλοντυμένοι και με τις μάσκες (selfies;) ανανεωμένες εντός και εκτός των κινητών και ακίνητων «αξιοζήλευτων» κεκτημένων μας, απενεργοποιώντας τις αισθήσεις μας στο τοξικό έξω και αγνοώντας περιχαρείς το ταλαιπωρημένο μέσα…
Σπύρος Καλημέρης Ψυχίατρος Ψυχοθεραπευτής