Διυλίζοντας τον κώνωπα ενώ η φτώχεια καλά κρατεί

500.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και δεν κουνιέται φύλλο

Τη συγκλονιστική διαπίστωση της UNICEF, ότι στη χώρα μας σήμερα εν μέσω κρίσης, «περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας», καταγράφει στο μήνυμά του με αφορμή το φετινό τηλεμαραθώνιο αγάπης, ο Πρόεδρος της Βουλής Ευ. Μεϊμαράκης.

«Φέτος συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την υιοθέτηση της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Στα χρόνια αυτά έχουν γίνει πολλά θετικά βήματα για τη μείωση της παιδικής θνησιμότητας, για το δικαίωμα στη μάθηση των παιδιών στις αναπτυσσόμενες χώρες και για την καταπολέμηση της φτώχειας» αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Μεϊμαράκης και προσθέτει:

«Μένουν πολλά ακόμα να γίνουν, κυρίως για την καταπολέμηση του παιδικού υποσιτισμού, ενός φαινομένου που μαστίζει όχι μόνο τις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά τα τελευταία χρόνια απειλεί να δείξει το σκληρό του πρόσωπο και στη χώρα μας. Τα στοιχεία συγκλονίζουν, τα περιστατικά γύρω μας προβληματίζουν. Στην Ελλάδα με εμφανή τα σημάδια της οικονομικής κρίσης, σύμφωνα με έκθεση της Ελληνικής Επιτροπής της UNICEF, περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας».

Από : Πάνω από μισό εκατ. παιδιά κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα

Επέλεξα το παραπάνω σύντομο σημερινό δημοσίευμα γιατί αποτελεί συμπέρασμα έκθεσης της ελληνικής επιτροπής της unicef και συνοδεύεται από επίσημες δηλώσεις του προέδρου της βουλής ώστε να μην υπάρξει θέμα αξιοπιστίας για την εγκυρότητά του. Θα μπορούσα κάλλιστα να επιλέξω ένα από καμιά κατοσταριά ίσως άλλα σοβαρά ζητήματα που ταλανίζουν την πολύπαθη αυτή χώρα.

Ο λόγος που με οδήγησε σε αυτή την πράξη είναι ο πρόσφατος ντόρος γύρω από την απεργία πείνας του νεαρού Ρωμανού. Πραγματικά είναι εκπληκτικό το φαινόμενο. Είναι εκπληκτικό, αλλά και ενδεικτικό της κατάντιας μιας ολόκληρης κοινωνίας. Άρα όχι απρόσμενο.

Έτσι λοιπόν από τη μια βιώνουμε την ηρωοποίηση ενός παιδιού που πιθανώς και το ίδιο να μην έχει καλά καλά συναίσθηση του τι ακριβώς συμβαίνει γύρω από το όνομά του και από την άλλη έχουμε την καταδίκη του με ένταση που κυμαίνεται από κραυγές και κατάρες ως και καμουφλαρισμένα λόγιες απόψεις με μια επιμελημένα συνετή και γεμάτη εκλογικεύσεις επιχειρηματολογία.

Διυλίζοντας τον κώνωπα

Το απλό ερώτημά μου είναι αν αξίζει να διαδηλώσουμε στο κέντρο για το μισό εκατομμύριο φτωχά παιδιά της Ελλάδος. Επίσης ένα παράλληλο ερώτημα είναι το εξής : αφού λαμβάνεται νομοθετική πρωτοβουλία για να σπουδάζουν οι φυλακισμένοι (ελλάς η χώρα που η παιδεία εξυψώνεται!) γιατί να μη ληφθεί και κάποια σχετική νομοθετική πρωτοβουλία από τους μεγάλους θεματοφύλακες της παιδείας και για το θέμα της φτώχειας των 500000 παιδιών. Επίσης ας μας απαντήσουν οι διάφοροι «έγκριτοι» σχολιαστές για το αν αυτά τα παιδιά θα έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν εν μέσω της οικονομικής τους δυσπραγίας.

Επιτέλους είναι τραγικό η χώρα να βιώνει τρομακτικά πυρηνικά υπαρξιακά ίσως προβλήματα και να ασχολείται όλο το σύμπαν με το αν πρέπει να σπουδάσει ένα ταλαιπωρημένο παιδί.

Και επίσης είναι ακόμη τραγικότερο να καίγονται πόλεις για το λόγο αυτό, αλλά και για οποιοδήποτε άλλο.

Προσπαθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω, να κατανοήσω γιατί ο γλαφυρός λόγος των διαφόρων φιλοσοφημένων σχολιαστών δεν «ερεθίζεται» από ζητήματα όπως της φτώχειας των 500.000 παιδιών. Γιατί δεν ανεβαίνουν εκατοντάδες άρθρα στις ιστοσελίδες και στα κοινωνικά δίκτυα για το θέμα αυτό, αλλά διυλίζοντας τον κώνωπα ανεβαίνουν για το Ρωμανό;

Θα ήθελα να προκαλέσω τους διάφορους αιωνίως γκρινιάζοντες. Όσο και να γκρινιάζετε από τους καναπέδες σας θα συντηρείται ο εξής φαύλος κύκλος : γκρινιάζω, δεν κάνω τίποτα, μου κάνουν χειρότερα, γκρινιάζω περισσότερο.

Θα ήθελα επίσης να προκαλέσω τους διάφορους βολεμένους σχολιαστές να μας πουν αν η λέξη επανάσταση τους προκαλεί τάση για έμετο. Γιατί αν είναι έτσι να την καταργήσουμε τη λέξη και να χρησιμοποιήσουμε μια άλλη πιο εύπεπτη : την αλλαγή. Ίσως τότε αποφασίσουν να δημοσιεύσουν σχόλια που να ασχολούνται και με κάτι άλλο εκτός από την προστασία της υπάρχουσας παρακμής.

Είναι απορίας άξιο για παράδειγμα γιατί εκδηλώσεις «ήρεμης αντίθεσης» για την παραπαίουσα παιδεία σε όλες τις βαθμίδες είναι ανύπαρκτες. Να πούμε μήπως για την υγεία; Ποιόν τομέα θέλετε να πιάσουμε; «Έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη», διάβασα σε κάποιο σχόλιο και ένιωσα μια στιγμιαία ναυτία εκείνη τη στιγμή, μου πέρασε όμως.

Κάποιοι διυλίζοντας τον κώνωπα ανακάλυψαν το μεγάλο πρόβλημα : οι “επαναστάτες της Εκάλης”. Αν θεωρήσουμε ως αποδεκτό το ότι ένας επαναστάτης πρέπει υποχρεωτικά να προέρχεται από χαμηλή τάξη, τότε ας μας απαντήσουν αν θα αποδέχονταν έναν τέτοιο.

Κάποιοι άλλοι θεωρούν επανάσταση το να σκύβεις το κεφάλι και να δουλεύεις δυο δουλειές για να συντηρήσεις μια οικογένεια που θα ζει στην παρακμιακή κοινωνία που πρεσβεύει στα λόγια και στις πράξεις ότι μόνο αν έχεις λεφτά και εξουσία μπορείς να έχεις αυτονόητα αγαθά όπως υγεία, παιδεία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, ποιότητα ζωής. Το να μιλήσεις για την τρομερή κοινωνική ανισότητα σε κατηγοριοποιεί. Και προπάντων μη διανοηθείς να σκεφτείς ότι μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Επουδενεί μη γίνει καμιά ανατροπή και ταραχτούν τα κύματα.

Υποκρισία

Οι ευυπόληπτοι αυτοί σχολιαστές ξεχνούν ή αρνούνται να σχολιάσουν κάτι πυρηνικό : ότι το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που επί δεκαετίες παραδέχονται και οι ίδιοι ότι προκάλεσε την παρακμή, δεν είναι δυνατό ξαφνικά να μετανόησε ως άλλος απόστολος Παύλος και να επιθυμεί την ακμή. Στους φαινομενικά αντικειμενικούς αυτούς συμπολίτες μας δεν αρέσει καθόλου μα καθόλου η υπάρχουσα εναλλακτική.

Βγάζουν σπυράκια και παθαίνουν αλλεργία γιατί είναι θέμα πρώιμων εμπειριών. Μάλιστα. Κανένα πρόβλημα. Η κριτική τους είναι ως επί το πλείστον βάσιμη. Άρα μήπως να μας πουν τη δική τους πρόταση για την αλλαγή; Ας πάρουν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι πρωτοβουλίες, ας αφιερώσουν χρόνο σε βάρος των ατομικών τους συμφερόντων ώστε να φέρουν στα πράγματα την πραγματική Ελλάδα για την οποία τόσο στα λόγια κόπτονται.

Αλλά να διατηρηθεί η υπάρχουσα κατάσταση; Είναι σα να λέει ένας χειρουργός στον ασθενή του : «Έχεις ένα καρκίνο. Θα τον κρατήσουμε για να σε κάνει καλά».

---

Σπύρος Καλημέρης Ψυχίατρος Ψυχοθεραπευτής