Δεν είναι συχνό φαινόμενο μια ταινία να καταφέρνει να αγγίξει συναισθήματα, να προσεγγίζει παράλληλα και μαζικά τόσα πολλά επίκαιρα θέματα και να περνάει εντέλει τόσα αξιοσημείωτα νοήματα (για όποιον θελήσει ή είναι έτοιμος να τα δει και να τα εισπράξει). Στην περίπτωση αυτή αυτό επετεύχθη για μένα με την ταινία “Ένας άλλος κόσμος” και έτσι θέλησα να σας την προτείνω ανεπιφύλαχτα.
Θα πρέπει να πω ότι πιέστηκα να πάω να δω την ταινία και σε αυτό φταίει μάλλον το ότι ήμουν προκατειλημμένος για λόγους που δεν είναι της παρούσης. Φυσικά εκ των υστέρων αναγνωρίζω ότι ήμουν ανόητος. Γενικά δε με απασχολούν ιδιαίτερα κριτικές τεχνικού τύπου για τη σκηνοθεσία , το σενάριο, τους πρωταγωνιστές, τη δημοσιότητα, το κουτσομπολιό και ένα σωρό άλλα στοιχεία που ακατανόητα απασχολούν σε τόσο υπερβολικό βαθμό τους επαγγελματίες ειδικούς κριτικούς.
Δεν είναι πολλή ώρα που έχω φύγει από το σινεμά και θα ήθελα να μπορούσα να μεταδώσω κάθε ένα από τα αναγκαία μηνύματα που αναγνώρισα, κάθε συγκινητικό ψυχογράφημα που θα μπορούσε να είναι πανομοιότυπο με το ψυχογράφημα πολλών συνανθρώπων μας στον κόσμο που φτάσαμε να ζούμε. Θα το αφήσω όμως σε εσάς αν κάνετε το βήμα να δείτε την ταινία. Θα πω μόνο ότι μέσα στην ταινία αυτή πλέκεται με θεραπευτική θα έλεγα επιτυχία η αναπόφευκτη (και μοναδική ίσως) λύση για τον άνθρωπο και την πολυεπίπεδη κρίση που βιώνει σήμερα :
Ο επαναπροσδιορισμός (αξιών?, πεποιθήσεων?, κατευθύνσεων?, επιθυμιών?)
Σπύρος Καλημέρης Ψυχίατρος Ψυχοθεραπευτής