..Είναι άκρως ενδεικτικό, σχεδόν κανόνας, ότι το ηθικό θάρρος κάπου πηγάζει από την τέτοιου είδους ταύτιση, δια της ευαισθησίας, με όσα υφίστανται και υπομένουν οι συνάνθρωποί του. Μπαίνω στον πειρασμό να ονομάσω αντιληπτικό αυτό το είδος θάρρους, καθώς εξαρτάται από την ικανότητα του ατόμου να αντιλαμβάνεται, να αφήνει τον εαυτό του να βλέπει τα πάθη των άλλων. Αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει το κακό, θα αναγκαστούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Είναι παγκοίνως αναγνωρίσιμη αλήθεια ότι, όσο δε θέλουμε να μπλέξουμε, όσο δε θέλουμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα και το θεωρητικό ερώτημα αν θα προστρέξουμε σε βοήθεια κάποιου που υφίσταται άδικη μεταχείριση ή όχι, κλείνουμε τις πόρτες της αντίληψής μας, γινόμαστε τυφλοί στον πόνο του άλλου, απομονώνουμε την ενσυναίσθησή μας από το πρόσωπο που χρειάζεται βοήθεια. Γι’ αυτό και η πιο έκδηλη μορφή δειλίας στις μέρες μας κρύβεται πίσω από τη φράση «δεν ήθελα να μπλέξω»..
Rollo May
Διαχρονικό απόσπασμα από το βιβλίο “Το Θάρρος της Δημιουργίας” 1975