Τις τελευταίες μέρες υπήρξαν δημοσιεύματα για σοβαρά προβλήματα θέρμανσης σε δημόσια νοσοκομεία. Το ζήτημα αυτό κατατάσσεται στην κατηγορία του τραγικού, στην κατηγορία της ανάγκης για άμεση παρέμβαση και θα έπρεπε να είναι πρώτο θέμα στις ειδήσεις μέχρι να επιλυθεί. Το ότι αυτό δε συμβαίνει και κανείς αρμόδιος ή μη αρμόδιος δεν ενδιαφέρεται είναι άλλο ένα δείγμα της διάχυτης παρακμής στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που ασυγκράτητη λεηλατεί την κοινωνία και για την οποία ο μόνος τρόπος άμυνας αποτελεί ο στρουθοκαμηλισμός και τα ποικίλα συννεφάκια που κατασκευάζουμε ώστε να μην την βλέπουμε και μας στενοχωρήσει..
Η δημόσια υγεία έχει σοβαρά και διαχρονικά προβλήματα, που βεβαίως έχουν χειροτερέψει τα τελευταία χρόνια και ποτέ καμία αρμόδια εξουσία δεν ανέλαβε την ευθύνη να τα βελτιώσει. Πλέον σε αυτά τα τελευταία χρόνια της “κρίσης” έχει προστεθεί και κάτι άλλο: Η διείσδυση του οικονομικού κριτηρίου ως πρωτεύον στις αποφάσεις υγείας οπωσδήποτε του κράτους, αλλά και ατομικά των ανθρώπων. Πιο απλά έχουμε αποδεχτεί ως κανονικό το να κρυώνουν οι ασθενείς π.χ. επειδή υπάρχει έλλειψη κονδυλίων.
Το να φέρνουν οι ασθενείς φάρμακα από το σπίτι τους εφόσον δεν υπάρχουν στα νοσοκομεία. Το να υπάρχουν ράντζα. Το να κάνουν οι συγγενείς και οι γιατροί τους τραυματιοφορείς, εφόσον δεν υπάρχει προσωπικό. Το να υπάρχουν ελλείψεις βασικών φαρμάκων στην αγορά, επειδή δε συμφέρει λέει τις φαρμακευτικές εταιρείες. Διαβάστε στο εξαιρετικό αυτό άρθρο μια αποτύπωση της άσχημης αυτής για τους ανθρώπους κατάστασης.
Θεωρούμε κανονικότητα ότι πλέον λογαριάζεται ως βασικό κριτήριο θεραπείας από τις υπηρεσίες και τους λειτουργούς υγείας η οικονομικότερη λύση, χωρίς να είναι πάντα και η ιατρικώς ενδεδειγμένη. Το ότι για μια αξιοπρεπή και αξιόπιστη περίθαλψη θεωρείται κανονικό το να στραφεί κανείς στα ιδιωτικά νοσοκομεία με τις εξωπραγματικές χρεώσεις που ζητούν συνήθως παρόλο που συνεχίζει να πληρώνει δημόσια ασφάλιση. Και αμέτρητα ακόμη παραδείγματα που δε χωρούν προφανώς εδώ, αλλά βιώνονται καθημερινά.
Η όποια επιχειρηματολογία του που να βρεθούν λεφτά απορρίπτεται εκ της λογικής αν αναλογιστούμε την έννοια της προτεραιότητας και σε πείσμα κάθε οικονομοτεχνικής ανάλυσης το βασικό δίλημμα παραμένει ακλόνητο :
Θέλουμε τον άνθρωπο στο επίκεντρο ή όχι;
Σπύρος Καλημέρης Ψυχίατρος Ψυχοθεραπευτής