Για περπάτημα στου Φιλοπάππου
Κατέβηκα το πρωί στο Γκάζι για δουλειά και στη συνέχεια είχα ένα κενό μιάμισυ ώρας περίπου. Έτσι λοιπόν άρπαξα την ευκαιρία να πάω για τρέξιμο στο λόφο του Φιλοπάππου.
Γενικά είμαι τακτικός δρομέας με συχνότητα περίπου 2 φορές την εβδομάδα. Επίσης μου αρέσει να βρίσκω διαφορετικά μέρη για να τρέχω γιατί μου αρέσει να γνωρίζω καινούρια μέρη γενικά. Πάντα μου προκαλούσε εντύπωση το πόσα νέα μέρη μπορεί να ανακαλύψει κανείς στην Αθήνα. Είναι μια τεράστια πόλη με πολλούς «κρυφούς» πανέμορφους χώρους.
Μου αρέσει να τρέχω και να περπατάω. Jogging & hiking είναι οι αγγλικοί όροι. Καταρχήν με βοηθάει να ψιλοκρατιέμαι σε βάρος,λίπος κ.λ.π. Αν δεν έτρεχα είμαι βέβαιος ότι θα ήμουν παχύσαρκος. Ακόμη μου απενεχοποιεί κάποιες «εδεσματικές κραιπάλες» απολαμβάνοντας το φαγητό. Έτσι λοιπόν δε με πολυπειράζει να φάω παραπάνω ενίοτε, αφού ξέρω ότι είτε έχω πάει για τρέξιμο πριν, είτε θα πάω μετά. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχουν γενικώς όλα τα θεωρητικά σωματικά οφέλη της άσκησης και αυτό μου προκαλεί ικανοποίηση.
Επιπλέον ικανοποίηση μου προκαλεί και η ίδια η αίσθηση του τρεξίματος, η αδρεναλίνη, η ένταση της προσπάθειας. Σε αρκετές περιπτώσεις το τρέξιμο με αποφορτίζει. Είναι σα να αποβάλλεις από πάνω σου άγχη και δυσάρεστες σκέψεις.Έχω παρατηρήσει ότι όταν έχω ήπιες ημικρανίες, το να κάνω το βήμα (γιατί όταν έχεις ημικρανία η ενεργητικότητα μειώνεται), να πάω στο γήπεδο και να τρέξω (λίγο πιο χαλαρά ίσως) , είναι θεραπεία. Τέλος μετά το τρέξιμο και το απαραίτητο ντους υπάρχει η γνώριμη αίσθηση ευεξίας που συνήθως κρατάει μέχρι το βραδυνό ύπνο.
Στου Φιλοπάππου είχα πολλά χρόνια να βρεθώ. Τόσο που ούτε που θυμόμουνα πως είναι. Εντάξει, Μοναστηράκι και Θησείο είναι γνωστά σημεία για έξοδο και βόλτα. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα από χαμηλά στην Πειραιώς εκεί που διασταυρώνεται με τον πεζόδρομο παράλληλα με τον ηλεκτρικό. Ο καιρός όχι ακριβώς συννεφιασμένος, αλλά με μια διάχυτη λευκοκίτρινη απόχρωση. Μάλλον πρόκειται για τη «σκόνη εκ Αφρικής».
Έχω χάσει το λογαριασμό πόσες φορές έχει συμβεί αυτό το φαινόμενο τον τελευταίο χρόνο. Μπορεί και να μη θυμάμαι καλά , αλλά νομίζω ότι παλιότερα πάνω από μια φορά το χρόνο δε συνέβαινε. Θα ήθελα να γνωρίζω την αιτία αυτής της αύξησης της συχνότητας. Η καταστροφή του περιβάλλοντος ενδεχομένως? Πάντως όσον αφορά το τρέξιμο, το να μην έχει ντάλα ήλιο και ζέστη είναι θετικό..!
Θησείο, η κλασική πολυκοσμία με αμέτρητους μικροπωλητές, τουρίστες, αλλοδαπούς και μια μειοψηφία ελλήνων. Ανέβηκα προς Διονυσίου Αρεοπαγίτου και έστριψα δεξιά προς Αστεροσκοπείο. Είχα σκοπό να μπω μέσα να το δω, αλλά είχε λουκέτο. Πιθανότατα δεν είναι ανοιχτό για το κοινό. Από εκεί μπήκα στο λόφο του Φιλοπάππου.Για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι ο καλύτερος χώρος για άσκηση είναι μέσα στη φύση. Ο λόφος του Φιλοπάππου είναι μια όαση φύσης και ησυχίας μέσα στο πολύβουο και υπερκινητικό χάος της πόλης.
Κάποια στιγμή ήρθε στα ρουθούνια μου μια μυρωδιά που μου θύμισε την περιοχή στο εξοχικό μου στη Λέσβο. (Η σχέση μεταξύ της όσφρησης και της ανάκλησης αναμνήσεων είναι γνωστή καθώς τα δύο κέντρα, ρινικός φλοιός και ιππόκαμπος, βρίσκονται δίπλα δίπλα στον εγκέφαλο και συγκεκριμένα στο μεταιχμιακό σύστημα). Αισθάνθηκα πάρα πολύ ωραία.
Ελαιόδεντρα εκεί, ελαιόδεντρα κι εδώ. Υπάρχουν πάρα πολλές διακλαδώσεις με δρομάκια. Στάθηκα λίγο να χαζέψω ένα γκρουπ Κινέζων που έβγαζαν φωτογραφίες με κάτι hi–tech κάμερες με φόντο την Ακρόπολη. Ανεμελιά και μες στην τρελή χαρά. Συνέχισα και κάποια στιγμή έφτασα στο μνημείο του Φιλοπάππου. Η θέα που είχα από αυτό το υψηλό σημείο μου προκάλεσε δέος. Βλέπεις στα 4 σημεία του ορίζοντα, πιάτο όλη την Αθήνα.
1.Ακρόπολη – Λυκαβυττός
2.Υμηττός
3. Νότια Προάστια – Θάλασσα
4.Πειραιάς – Θάλασσα
5.Δυτική Αθήνα – Όρος Αιγάλεω
6.Πάρνηθα
7.Μνημείο Φιλοπάππου
8. Επτάθρονο
Ξεκίνησα το κατέβασμα προς τα δυτικά. Κάποια στιγμή ανακάλυψα το κηποθέατρο ελληνικών χορών “Δόρα Στράτου”. Είναι φοβερό το σημείο όπου βρίσκεται, κατεβαίνεις σε πέτρινο δρομάκι μέσα σε πυκνές συστάδες δέντρων και λουλουδιών και λες τώρα που είμαι στο χωριό μου ή στην Αθήνα! Αξίζει να το ανακαλύψετε. Συνέχισα προς τα βορειοδυτικά, όπου και εντόπισα σε ένα παγκάκι τον πρώτο Έλληνα!Ένας καλοστεκούμενος παππούς να διαβάζει εφημερίδα.
Μου έκανε εντύπωση η απουσία κόσμου στο λόφο πλην τουριστών. Εντάξει θα μου πείτε εργάσιμη μέρα,συννεφιά, κ.λ.π. Σωστά δε λέω, φαντάζομαι και το 1 εκατομμύριο άνεργοι και άλλοι τόσοι συνταξιούχοι ήταν πολύ απασχολημένοι για να «χαζολογούν» στο Φιλοπάππου. Γενικά έχω παρατηρήσει από την εμπειρία μου ότι ελάχιστοι συμπολίτες μας έχουν εμπλοκή σε αθλητικές δραστηριότητες σε φυσικούς χώρους και μη ή απλώς το να πάνε μια βόλτα στο πάρκο που λέει ο λόγος. Σημεία των καιρών.
9.Δυτική πλευρά Φιλοπάππου
Βγήκα στην έξοδο προς τα Άνω Πετράλωνα. Έχει κάποια πολύ όμορφα σπίτια εκεί μπροστά στον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Κάποια στιγμή σταμάτησα να ζητήσω οδηγίες από μια γυναίκα που καθόταν σε κάτι σκαλοπάτια,κάπνιζε και έπινε freddo cappuccino. Γενικά λόγω δουλειάς μου βγαίνει αυθόρμητα η τάση να «κόβω» πρόσωπα, να παρατηρώ τη γλώσσα του σώματος. Μια χαρά μου έδωσε οδηγίες η γυναίκα, αλλά κάτι είχε, κάποια στενοχώρια,κάποια σκοτούρα. Υποψιάζομαι ότι το γεγονός ότι καθόταν 12 το μεσημέρι σε σκαλοπάτια του δρόμου να πίνει καφέ με ύφος σκεπτικό, την καθιστά άνεργη. Από την άλλη μπορεί να ήταν και ιδέα μου..
Μετά από κάποιες τελευταίες διαδρομές στα στενά του Θησείου έφτασα εκεί που ξεκίνησα. Το ευχαριστήθηκα. Είναι εντυπωσιακό το πώς μέσα σε λίγα λεπτά μπορεί να βρεθείς από ένα θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον μέσα στην κίνηση της Πειραιώς..Στη διαδρομή προς το ιατρείο έπιασε λασποβροχή…
Σπύρος Καλημέρης Ψυχίατρος Ψυχοθεραπευτής